ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗΣ (Τελωνειακός-Πρωταθλητής)

"Εκκλησιάζουσες" του Αριστοφάνη (2005)

Σκηνοθεσία-Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Μπόσμος
Σκηνικά: Άγγελος Δελής
Κουστούμια-Αφίσα: Μαρία Γιομελάκη
Φωτισμοί: Κώστας Χλίβας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Μεταξά

Διανομή
Πραξαγόρα: Ιωάννα Πίτσα
Ευτροπία: Ελένη Μεταξά
Μελπομένη: Ματίνα Γαρεδάκη
Ευθυμία: Έμμυ Μπίρμπιλα
Αριάδνη: Αφροδίτη Σκαμπαρδώνη
Αφροδίτη: Αριάδνη Σκούφα
Βλέπυρος: Θανάσης Κοπανάς
Λύσανδρος: Κωνσταντίνος Καϊόπουλος
Χρέμης: Νίκος Βλάχος
Αιμίλιος: Πέτρος Θέμελης
Ξενοφών: Γιώργος Βιδάλης
Τελάλης: Χρήστος Μπόσμος
Φρύνη: Μαργαρίτα Γκίνη
Κόρη: Σοφία Παπαδή
Κούρος: Γιάννης Πολιτσάκης
Χαριξένη: Ελένη Παπανικολάου
Αφροξυλάνθη: Κατερίνα Σαραντινού

Η παράσταση ανέβηκε το Ιανουάριο του 2005 στο Θέατρο "ΧΥΤΗΡΙΟ" στην Ιερά Οδό. Αρχικά δημιουργήθηκε ένα μικρό σκάνδαλο που αφορούσε την ομολογουμένως προκλητική αφίσα της ή οποία αποσύρθηκε αλλά στη συνέχεια όλα πήγαν πολύ καλά και επαναλήφθηκε στις 18 και 19 Νοέμβρη του ίδιου χρόνου κατά τη διάρκεια των εορτασμών του ευαγγελιστή Ματθαίου.

Ο σκηνοθέτης σημειώνει στο πρόγραμμα: "Επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό, όντας ο σκηνοθέτης της παράστασης, να κάνω ένα-δυο σχόλια γι' αυτήν. Ίσως να μην βοηθήσω στην καλύτερη κατανόησή της, πιθανότατα όμως θα απαλλαγώ από τον βραχνά των εξηγήσεων στο τέλος και έτσι θα μπορέσω απερίσπαστος να απολαύσω το ποτό μου.

Κάποιος γέρος ειδήμονας -μου διαφεύγει ποιος αυτή τη στιγμή- μου είχε πει παλιότερα ότι για να ανεβάσεις με επιτυχία κάποιο έργο του Αριστοφάνη (και όχι μόνο) πρέπει να μεταχειριστείς ένα μείγμα "ευλάβειας" και "βλασφημίας". Όπως ακριβώς με μια γυναίκα-θεά που είσαι βαθιά ερωτευμένος μαζί της και παραλύεις στη θέα της, θεωρώντας ως "βλασφημία" το να κάνεις έρωτα μαζί της, παρόλο που το θέλεις απελπισμένα. Προσωπικά παρά το δέλεαρ της θεάς στο κρεβάτι μου, παρέμεινα "ευλαβής". Η υπόθεση παραμένει κατά κάποιο τρόπο η ίδια και ως εκ τούτου το αποτέλεσμα επισφαλές.

Σύμφωνα με την υπόθεση του έργου λοιπόν, ένα τμήμα της κοινωνίας - τυχαίνει να είναι οι γυναίκες- επαναστατεί (συνωμοτεί), προκειμένου να πάρει τα ηνία της εξουσίας στα χέρια του. Περιέργως, δεν αγωνίζεται γιατί αισθάνεται αδικημένο και πασχίζει να βελτιώσει τη θέση του, αλλά για το κοινό καλό, για το όφελος του τόπου. Η επανάσταση ή αν θέλετε η ...ή ... ή... πετυχαίνει, η εξουσία καταλαμβάνεται και στη συνέχεια μετά τη σχετική περίοδο αμφισβήτησης και αστάθειας, εδραιώνεται και θριαμβεύει!

Θα μου πείτε, τι μας νοιάζει εμάς τι γινόταν εκείνα τα πρώιμα χρόνια που ζούσε ο Αριστοφάνης; Τότε οι άνθρωποι δεν είχαν αρκούντως εκπολιτιστεί, ήταν αμφισβητούμενου πνευματικού επιπέδου, δεν ήξεραν να χρησιμοποιούν υπολογιστές, δεν μιλούσαν Γαλλικά και δεν είχαν εκλεπτυσμένο χιούμορ, αλλά αρέσκονταν σε σεξουαλικά χωρατά, τα οποία ενίοτε έκαναν και πράξη!

Για να φτάσουν όμως τα μηνύματά του μέχρι τις μέρες μας, θα πει ότι μας αφορούν και μας χρειάζονται για να κατευθυνόμαστε σταθερά προς ... το μέλλον. Φυσικά για αρχαιολόγους, ιστορικούς, παλαιοντολόγους, αρχαιοεπικοινωνιολόγους ή απλώς περίεργους με δυνατό στομάχι και ... μύτη ή παράσταση παρουσιάζει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον, δεδομένου μάλιστα ότι ή είσοδος είναι ελεύθερη".