Πίστευα ότι είχα ελάχιστα περιθώρια για να ανακαλύψω νέα πράγματα για τον εαυτό μου, σε βαθμό που να νοιώσω έκπληξη. Κι όμως αυτό συνέβη με τη Θεατρική Ομάδα. Μέχρι τότε η μόνη μορφή επικοινωνίας που αναγνώριζα ήταν ο ανοιχτός διάλογος με ελάχιστα άτομα : το να μιλάς για τον εαυτό σου και να ξέρεις ότι σε ακούνε χωρίς κριτική διάθεση και το ν’ ακούς με τον ίδιο τρόπο. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που επικοινωνώ χωρίς να μιλάω, με ανθρώπους που ουσιαστικά δεν γνωρίζω και που επίσης δεν με γνωρίζουν. Εκπλήσσομαι από τη δυνατότητα που κατάλαβα ότι έχω να μοιράζομαι έντονα συναισθήματα (συγκίνηση, θυμό, χαρά, θαυμασμό) με πρόσωπα που δεν ξέρουν για μένα, ούτε καν τα βασικά. Δεν μίλησα σε κανένα για πέντε χρόνια για την κατάθλιψη με την οποία έχω μάθει πια να συμβιώνω, για τα πάθη και τα λάθη μου. Δεν με ξέρετε κι όμως σας εμπιστεύτηκα. Αυτή για μένα είναι η έκπληξη. Αυτό σας χρωστάω. Αυτή την εμπειρία επιχειρώ να καταγράψω και να μοιραστώ μαζί σας. Επί πέντε χρόνια ερχόμουνα στι