Το καμπανάκι για το δεύτερο γύρο ήχησε… Ο Σεπτέμβρης δεν είναι μακριά. Αυτό που μας ένωσε ήταν η αγάπη μας για το θέατρο, η ανεξήγητη και άνευ προηγουμένου χημεία ανάμεσά μας, σε όλους τους συνδυασμούς και φυσικά ο στόχος. Οι παραστάσεις μας. Τα δύο πρώτα παραμένουν. Ο στόχος είναι ελαφρώς δυσδιάκριτος, ίσως γιατί ως ολοκληρωμένη ομάδα δυστυχώς δεν ξαναβρεθήκαμε από την ημέρα της τελευταίας παράστασης, ίσως γιατί το ελληνικό και άγιο καλοκαιράκι μας έχει την τάση να μας χαλαρώνει σε βαθμό ανησυχητικό και να μας αποκοιμίζει. Όπως και να ΄χει, έχουμε 2 ½ μήνες, δηλαδή 10 βδομάδες. Ο Ινκλάν ζητά περαιτέρω εξηγήσεις, όπως κι εμείς. Ούτως ή άλλως το έργο είναι απείρως μεγαλύτερο από εμάς. Παρ’όλαυτα καταφέραμε να το κατακτήσουμε στο μεγαλύτερο μέρος του. Μας κατέκτησε επίσης, δειλά στην αρχή, αποφασιστικά στο τέλος. Πίστεψα στην ομάδα μας. Πολύ. Και την αγάπησα. Όλους σας. Ο αγώνας ενός ολόκληρου χρόνου δεν είναι για 600 άτομα μόνο και για δυο βραδιές. Γι’αυτό και το Φεστιβάλ του Ζωγράφ