ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗΣ (Τελωνειακός-Πρωταθλητής)

Πίστευα ότι είχα ελάχιστα περιθώρια για να ανακαλύψω νέα πράγματα για τον εαυτό μου, σε βαθμό που να νοιώσω έκπληξη.
Κι όμως αυτό συνέβη με τη Θεατρική Ομάδα.
Μέχρι τότε η μόνη μορφή επικοινωνίας που αναγνώριζα ήταν ο ανοιχτός διάλογος με ελάχιστα άτομα : το να μιλάς για τον εαυτό σου και να ξέρεις ότι σε ακούνε χωρίς κριτική διάθεση και το ν’ ακούς με τον ίδιο τρόπο.
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που επικοινωνώ χωρίς να μιλάω, με ανθρώπους που ουσιαστικά δεν γνωρίζω και που επίσης δεν με γνωρίζουν.
Εκπλήσσομαι από τη δυνατότητα που κατάλαβα ότι έχω να μοιράζομαι έντονα συναισθήματα (συγκίνηση, θυμό, χαρά, θαυμασμό) με πρόσωπα που δεν ξέρουν για μένα, ούτε καν τα βασικά.
Δεν μίλησα σε κανένα για πέντε χρόνια για την κατάθλιψη με την οποία έχω μάθει πια να συμβιώνω, για τα πάθη και τα λάθη μου. Δεν με ξέρετε κι όμως σας εμπιστεύτηκα. Αυτή για μένα είναι η έκπληξη. Αυτό σας χρωστάω.
Αυτή την εμπειρία επιχειρώ να καταγράψω και να μοιραστώ μαζί σας.
Επί πέντε χρόνια ερχόμουνα στις πρόβες φορτωμένη. Άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο. Υπήρχαν φορές που ερχόμουνα με βία, μόνο και μόνο γιατί ένοιωθα «συνυπεύθυνη» για τη διατήρηση της συνοχής της Ομάδας. Ειλικρινά υπήρξαν φορές που χρειάστηκε να δώσω μάχη για να ‘ρθω.
Πάντα όμως, ΠΑΝΤΑ, το επαναλαμβάνω και κυριολεκτώ, έφευγα ΚΑΛΥΤΕΡΑ.
Δεν ξέρω πως. Εγώ που έχω εξηγήσεις πολλές για πολλά πράγματα, εδώ συνελλήφθην εξ απίνης.
Σίγουρα ήταν η θεατρική διαδικασία που τη ζούσα για πρώτη φορά από μέσα. Το να συμμετέχω σε κάτι που μέχρι τότε ήταν για μένα μαγικό υπήρξε και εξακολουθεί να είναι μια εμπειρία που θα την αδικούσα εάν προσπαθούσα με τα πενιχρά μου εκφραστικά μέσα να την περιγράψω. Δεν είναι απλώς μια διαδικασία ενδιαφέρουσα είναι κάτι α-περίγραπτο.
Πολύ θα ήθελα να δοκίμαζε κάποιος από την Ομάδα να την περιγράψει.
Όμως σημαντική συμβολή, ίσως την ουσιαστικότερη έχετε εσείς όλοι. Άλλοι εν γνώσει σας, άλλοι εν αγνοία σας, όλοι επιδράτε θετικά στη ψυχική μου συγκρότηση.
Δεν μπορώ να μιλήσω εύκολα για το Χρήστο. Είμαι σε ηλικία που και να θέλω δεν μπορώ να εξιδανικεύσω. Ωστόσο του οφείλω πολλά. Θα τον κάνω χωριστό Κεφάλαιο κάποια μέρα.
Τον Νίκο τον αγαπάω. Είναι χαζό να αναλύεις γιατί αγαπάς. Αλλά τον αγαπάω γιατί είναι παιδί. Με τα παιδιά θυμώνεις, νευριάζεις, θέλεις να τα δώσεις για υιοθεσία αλλά πάντα τα αγαπάς. Θεωρώ σπουδαίο νάσαι παιδί στην ηλικία μας.
Την Ελένη την θαυμάζω για την ήρεμη δύναμή που διαπνέει, για τις βεβαιότητές της για τον τρόπο της να νοιάζεται χωρίς να ρωτάει, να αντιλαμβάνεται χωρίς εξηγήσεις.
Η Έμυ με εντυπωσιάζει με τον αυτοέλεγχο της και το ταλέντο της.
Με το Γιάννη, χωρίς να «μιλήσουμε» ποτέ, ανακάλυψα εκλεκτικές συγγένειες και με έμαθε πώς είναι δυνατόν, με χιούμορ μόνο, να επικοινωνήσεις απρόσμενα με κάποιον και να τον θεωρήσεις οικείο πρόσωπο.
Από τα νέα παιδιά τη Φωτεινή, τη Νατάσα, τη Σοφία, την Κατερίνα, τον Αντώνη, την Αρετή ανάσανα τον αέρα της νιότης τους και διδάχτηκα από τη χωρίς συμπλέγματα παρρησία τους.
Η Αφροδίτη, πάντα παρούσα στην Ομάδα, όπως είπε ο Χρήστος, με στήριξε με τη φυσική της ευγένεια που δεν μπορεί να συγκριθεί με την επίκτητη.
Δεν εμπιστεύομαι και γι’ αυτό σπάνια επικαλούμαι την τύχη.

Όμως νοιώθω τυχερή που βρέθηκα ανάμεσά σας και για το λόγο αυτό γράφω αυτές τις γραμμές, ως φόρο ευγνωμοσύνης σε όλους σας.

Ματίνα