Το καμπανάκι για το δεύτερο γύρο ήχησε…
Ο Σεπτέμβρης δεν είναι μακριά. Αυτό που μας ένωσε ήταν η αγάπη μας για το θέατρο, η ανεξήγητη και άνευ προηγουμένου χημεία ανάμεσά μας, σε όλους τους συνδυασμούς και φυσικά ο στόχος. Οι παραστάσεις μας. Τα δύο πρώτα παραμένουν. Ο στόχος είναι ελαφρώς δυσδιάκριτος, ίσως γιατί ως ολοκληρωμένη ομάδα δυστυχώς δεν ξαναβρεθήκαμε από την ημέρα της τελευταίας παράστασης, ίσως γιατί το ελληνικό και άγιο καλοκαιράκι μας έχει την τάση να μας χαλαρώνει σε βαθμό ανησυχητικό και να μας αποκοιμίζει. Όπως και να ΄χει, έχουμε 2 ½ μήνες, δηλαδή 10 βδομάδες. Ο Ινκλάν ζητά περαιτέρω εξηγήσεις, όπως κι εμείς. Ούτως ή άλλως το έργο είναι απείρως μεγαλύτερο από εμάς. Παρ’όλαυτα καταφέραμε να το κατακτήσουμε στο μεγαλύτερο μέρος του. Μας κατέκτησε επίσης, δειλά στην αρχή, αποφασιστικά στο τέλος.
Πίστεψα στην ομάδα μας. Πολύ. Και την αγάπησα. Όλους σας. Ο αγώνας ενός ολόκληρου χρόνου δεν είναι για 600 άτομα μόνο και για δυο βραδιές. Γι’αυτό και το Φεστιβάλ του Ζωγράφου είναι μια από τις επόμενες προκλήσεις.
Αξίζει τον κόπο να διαγωνιστούμε αυτή τη Σεπτεμβριάτικη βραδιά και να σταθούμε αξιοπρεπώς δίπλα σε όλες τις άλλες ερασιτεχνικές ομάδες. Όχι για τα βραβεία (έτσι κι αλλιώς αυτά καταλήγουν σε κάτι ντουλάπια ή πάνω σε κάποια συρταριέρα). Για μας. Για να αντικρύσουμε τις φωτισμένες ματιές μας μετά από τις επιτυχημένες πρόβες, που ξέρουμε εκ των προτέρων ότι θα είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού (άλλωστε γι’αυτό συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε). Για να ξανανιώσουμε την αύρα μιας άλλης εποχής (όχι πιο σκοτεινής από τη δική μας) και τη θέρμη του έρωτα μας για τις θεατρικές στιγμές.
Άλλωστε «κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας».
Ας μην νοσταλγήσουμε ακόμα, μιας και δεν έχει τελειώσει τίποτα.
Φωτεινή
Ο Σεπτέμβρης δεν είναι μακριά. Αυτό που μας ένωσε ήταν η αγάπη μας για το θέατρο, η ανεξήγητη και άνευ προηγουμένου χημεία ανάμεσά μας, σε όλους τους συνδυασμούς και φυσικά ο στόχος. Οι παραστάσεις μας. Τα δύο πρώτα παραμένουν. Ο στόχος είναι ελαφρώς δυσδιάκριτος, ίσως γιατί ως ολοκληρωμένη ομάδα δυστυχώς δεν ξαναβρεθήκαμε από την ημέρα της τελευταίας παράστασης, ίσως γιατί το ελληνικό και άγιο καλοκαιράκι μας έχει την τάση να μας χαλαρώνει σε βαθμό ανησυχητικό και να μας αποκοιμίζει. Όπως και να ΄χει, έχουμε 2 ½ μήνες, δηλαδή 10 βδομάδες. Ο Ινκλάν ζητά περαιτέρω εξηγήσεις, όπως κι εμείς. Ούτως ή άλλως το έργο είναι απείρως μεγαλύτερο από εμάς. Παρ’όλαυτα καταφέραμε να το κατακτήσουμε στο μεγαλύτερο μέρος του. Μας κατέκτησε επίσης, δειλά στην αρχή, αποφασιστικά στο τέλος.
Πίστεψα στην ομάδα μας. Πολύ. Και την αγάπησα. Όλους σας. Ο αγώνας ενός ολόκληρου χρόνου δεν είναι για 600 άτομα μόνο και για δυο βραδιές. Γι’αυτό και το Φεστιβάλ του Ζωγράφου είναι μια από τις επόμενες προκλήσεις.
Αξίζει τον κόπο να διαγωνιστούμε αυτή τη Σεπτεμβριάτικη βραδιά και να σταθούμε αξιοπρεπώς δίπλα σε όλες τις άλλες ερασιτεχνικές ομάδες. Όχι για τα βραβεία (έτσι κι αλλιώς αυτά καταλήγουν σε κάτι ντουλάπια ή πάνω σε κάποια συρταριέρα). Για μας. Για να αντικρύσουμε τις φωτισμένες ματιές μας μετά από τις επιτυχημένες πρόβες, που ξέρουμε εκ των προτέρων ότι θα είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού (άλλωστε γι’αυτό συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε). Για να ξανανιώσουμε την αύρα μιας άλλης εποχής (όχι πιο σκοτεινής από τη δική μας) και τη θέρμη του έρωτα μας για τις θεατρικές στιγμές.
Άλλωστε «κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας».
Ας μην νοσταλγήσουμε ακόμα, μιας και δεν έχει τελειώσει τίποτα.
Φωτεινή
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου