Για μας, το γέλιο νοηματοδοτείτο θέατρο. Σε μια εποχή σοβαροφάνειας το γέλιο είναι σαφώς υποτιμημένο. Και όμως είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Είναι το ίδιο σαν τον έρωτα, το θάνατο, το χάδι… Ο άνθρωπος σήμερα κοιτάει μέσα του, σκαλίζει τη μοναξιά του, έρχεται αντιμέτωπος με ένα κόσμο ρευστό, όπου το άτομο δεν έχει από πουθενά να κρατηθεί.Και εκεί, ανέλπιστα, μια ευλογημένη στιγμή το γέλιο λειτουργεί σαν καταλύτης. Εάν εμείς ως θεατρική ομάδα αντιστεκόμαστε ακόμα, είναι χάρη στο γέλιο που μας ενώνει. Είναι ο ιστός μας. Η ουσία του ιστού μας. Είναι η μόνη συμπεριφορά που μάχεται την περιοριστική, ασφυκτικά περιοριστική, λογική. Ξεκινήσαμε από το πουθενά και προχωρούμε αυτοσχεδιάζοντας, συνομιλώντας άλλοτε με τους εαυτούς μας –ξύνοντας τις πληγές μας– και άλλοτε με τους ρόλους που υποδυόμαστε· ρόλοι που μας δίνουν το δικαίωμα σε ελευθερίες που τείνουν να εκλείψουν. Το γέλιο δεν είναι ατομική υπόθεση, απαιτεί συντροφικότητα. Ουσιαστικά πρόκειται για συνωμοσία. Μέχρι οι νοητοί χαρακτήρες να κ