Για μας, το γέλιο νοηματοδοτείτο θέατρο. Σε μια εποχή σοβαροφάνειας το γέλιο είναι σαφώς υποτιμημένο. Και όμως είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Είναι το ίδιο σαν τον έρωτα, το θάνατο, το χάδι… Ο άνθρωπος σήμερα κοιτάει μέσα του, σκαλίζει τη μοναξιά του, έρχεται αντιμέτωπος με ένα κόσμο ρευστό, όπου το άτομο δεν έχει από πουθενά να κρατηθεί.Και εκεί, ανέλπιστα, μια ευλογημένη στιγμή το γέλιο λειτουργεί σαν καταλύτης.
Εάν εμείς ως θεατρική ομάδα αντιστεκόμαστε ακόμα, είναι χάρη στο γέλιο που μας ενώνει. Είναι ο ιστός μας. Η ουσία του ιστού μας. Είναι η μόνη συμπεριφορά που μάχεται την περιοριστική, ασφυκτικά περιοριστική, λογική. Ξεκινήσαμε από το πουθενά και προχωρούμε αυτοσχεδιάζοντας, συνομιλώντας άλλοτε με τους εαυτούς μας –ξύνοντας τις πληγές μας– και άλλοτε με τους ρόλους που υποδυόμαστε· ρόλοι που μας δίνουν το δικαίωμα σε ελευθερίες που τείνουν να εκλείψουν.
Το γέλιο δεν είναι ατομική υπόθεση, απαιτεί συντροφικότητα. Ουσιαστικά πρόκειται για συνωμοσία. Μέχρι οι νοητοί χαρακτήρες να κατακτηθούν για να γίνουνπραγματικοί και αναγνωρίσιμοι, το γέλιο πρωταγωνιστεί. Γελάς πρώτα από όλα με τον εαυτό σου. Γιατί μαθαίνεις να μην τον παίρνεις στα σοβαρά. Γελάς με την εντελώς αδέξια προσπάθεια της μίμησης. Και μετά συνωμοτείς. Η συνομωσία έχει υποχρεωτικά στόχο: εν προκειμένω τον σκηνοθέτη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση εκπροσωπεί την εξουσία. Μικρές συνωμοσίες εξυφαίνονται εναντίον του. Έργα μέσα στο έργο. Σωστότερα: σκηνές μέσα στις σκηνές· η αντίδραση· η διαφυγή προς την ελευθερία· η αποδέσμευση από το κείμενο και ο χωρίς κανόνες αυτοσχεδιασμός. Επιζητώντας την εκτόνωση, φτιάχνουμε καρικατούρες. Και επειδή η διάθεση όλων είναι τέτοια, πηγάζει, αναβρύζει γέλιο· είναι το ξέσπασμα των συναισθημάτων μας και οκώδικας επικοινωνίας μας.
Το γέλιο επίσης διευκολύνει τη σωματική επαφή. Σε ωθεί να υπερκεράσεις την οποιαδήποτε αδυναμία να αγγίξεις, να αγκαλιάσεις τον άλλο και να ξεπεράσεις τις αναστολές σου, εγκαταλείποντας το σώμα σου. Ως αντίδωρο σου επιστρέφεται η αναγκαία αυτογνωσία και αυτοπεποίθηση για να υποδυθείς το ρόλο.
Αυτό το παιχνίδι των εναλλασσόμενων ρόλων αποτελεί το διαδραστικό πλαίσιο πάνω στο οποίο στηρίζεται όλη η θεατρική μας επικοινωνία. Κάπως έτσι γεννιέται η δικιά μας παράσταση, κωμωδία ή δράμα δεν έχει σημασία. Αυτό που σηματοδοτεί τη διαδικασία είναι το γέλιο. Αυτό είναι ο συνεκτικός κρίκος ανάμεσα στις δύο πραγματικότητες : της ζωής και του θεάτρου.
ΜΑΤΙΝΑ ΓΑΡΕΔΑΚΗ
20.01.2009
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου